على علیه السلام آنچنان با مرگ خو گرفته و با آن آشنا و مانوس گشته بود که مى فرمود: و الله لابن ابى طالب انس بالموت من الطفل بثدى امه [ نهج البلاغه، خطبه پنجم. ] به خدا سوگند که انس و دوستى پسر ابوطالب با مرگ از انس کودک شیرخوار به سینه مادر، بیشتر است. البته خوب مى دانست که سرانجام مرگ به سراغ او هم خواهد آمد، اما این را هم مى دانست، تا زمانى که اجل فرانرسیده باشد، ترس از مرگ بیهوده است

غلامش قنبر، که سخت به مولا و سرورش علاقه داشت، در دوران خلافتش که دشمنان در پى آن بودند تا آسیبى به او برسانند، شمشیر به دست، سایه به سایه او حرکت مى کرد تا از او پاسدارى کند. یک شب او را دید و پرسید: قنبر! این وقت شب اینجا چه مى کنى؟ قنبر عرض کرد: مولاى من! مى دانى که دشمنان در اندیشه آن هستند تا گزندى به شما برسانند و من از آن مى ترسم که مبادا سوء قصدى به شما بشود

حضرتش لبخندى زد و فرمود: قنبر! آیا مرا از اهل آسمان حراست مى کنى یا از اهل زمین؟ قنبر عرض کرد: البته از اهل زمین بر شما مى ترسم. و او فرمود: تا زمانى که خداى خالق آسمانها اجازه نفرماید، اهل زمین درباره من هیچ کارى نمى توانند انجام دهند. بازگرد و خاطر آسوده دار. قنبر هم چون این سخن را شنید، بازگشت و او را تنها گذاشت [ عن ابى عبدالله علیه السلام قال: کان لعلى علیه السلام غلام اسمه قنبر و کان یحب علیا حبا شدیدا. فاذا خرج على علیه السلام خرج على اثره بالسیف. فرآه ذات لیله، فقال: یا قنبر ما لک؟ قال: جئت لامشى خلفک، فان الناس کما تراهم یا امیرالمومنین، فخفت علیک. قال: ویحک امن اهل السماء تحرسنى ام من اهل الارض؟ قال: بل من اهل الارض. قال: ان اهل الارض لایستطیعون لى شیئا الا باذن الله عزوجل من السماء. فارجع، فرجع. "توحید/ 339".

ناگفته نماند که او خوب مى دانست که به مرگ طبیعى نخواهد مرد. مى دانست که کشته خواهد شد. این را از پیامبر خدا شنیده بود. در آخرین جمعه ماه شعبان، پیامبر براى مردم خطبه خواند و در آن بیانات، پیرامون اهیمت ماه مبارک رمضان سخنان بسیار ارزشمندى ایراد فرمود. راوى این روایت که خود اوست، فرمود: در پایان سخنان آن حضرت پرسیدم: یا رسول الله! برترین اعمال در این ماه کدام است؟ آن حضرت فرمود: یا اباالحسن! بهترین اعمال در این ماه خوددارى از کارهایى است که خداوند ما را از انجام آنها بازداشته است

پیامبر این را فرمود و گریست. حاضران و من در شگفت شدیم و پرسیدیم: یا رسول الله، براى چه گریه مى کنید؟ و او فرمود: براى آن گریه مى کنم که مى دانم در ماه مبارک رمضان خون تو را مى ریزند. گویا مى بینم در حالیکه در محراب نماز به عبادت ایستاده اى، شقى ترین افراد که از قابیل- قاتل هابیل- و از آن تیره بختى که شتر ثمود را کشت نیز شقى تر است، تو را مى کشد. او همزاد و همگون همان کسى است که شتر صالح را کشت. آن نابکار نگون بخت، ضربتى بر پیشانى تو وار مى سازد که محاسن تو را از خون پیشانیت رنگین مى کند

وقتى پیامبر این خبر را داد، او فقط از یک چیز نگران بود. لذا پرسید: یا رسول الله! در آن هنگام که کشته مى شوم آیا دین من سلامت است؟ و وقتى پیامبر به او مژده داد که آرى، چنان خواهد بود، نفسى به راحتى و رضایت کشید و خداى را سپاس گفت که تا آخرین لحظه زندگى، بر دین حنیف جدش ابراهیم خواهد بود

[ [ قال امیرالمومنین: فقمت و قلت: یا رسول الله! ما افضل الاعمال فى هذا الشهر؟

فقال: یا ابالحسن! افضل الاعمال فى هذا الشهر الورع عن محارم الله عزوجل. ثم بکى. فقلت: یا رسول الله ما یبکیک؟ فقال: یا على ابکى لما یستحل منک فى هذا الشهر، کانى بک و انت تصلى لربک و قد انبعث اشقى الاولین، شقیق عاقر ناقه ثمود، فضربک ضربه على قرنک فخضب منها لحیتک. قال امیرالمومنین: فقلت یا رسول الله! و ذلک فى سلامه من دینى؟ فقال- علیه السلام و سلم-: فى سلامه من دیک. "امالى صدوق / 85".]

منبع : www.tebyan.com